همه می پرسند:

چیست در زمزمۀ مبهم آب 

. 

. 

که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال  

. 

. 

چیست در خندۀ جام

که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری؟!

همه را می شنوم

می بینم

من به این جمله نمی اندیشم

به تو می اندیشم

ای سراپا همه خوبی

همه وقت

همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را،تنها تو بدان

تو بیا

تو بمان با من،تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب

من فدای تو به جای همه گلها تو بخند

اینک این من که به پای تو درافتادم باز

ریسمانی کن از آن موی دراز

تو بگیر،تو ببند